ภาคเกษตรไทยได้อะไรจากกลุ่มประเทศ“ซีแอลเอ็มวี”ตอน5

 
                ต่อจากเสาร์ที่แล้ว
         ครั้งที่แล้วผมได้พูดถึงเรื่องราวทางการเกษตรและอาหารในเขตลาวใต้ให้ได้ทราบกันไปบ้างพอควร ซึ่งพื้นที่บริเวณลาวใต้นี้มีเขตแดนเชื่อมต่อกับประเทศกัมพูชา ซึ่งทีมนักวิจัยเราได้วางแผนการเดินทางออกจากลาวใต้เข้ากัมพูชาผ่านชายแดนทางด่านหนองนกเขียนผ่านเมืองสตรึงเตรงและกำปงจามไปจบเส้นทางที่พนมเปญโดยทางรถยนต์ 
        เส้นทางนี้โดยภาพรวมถนนหนทางค่อนข้างดี เป็นทางราดยางผสมกับทางลูกรังฝุ่นแดงๆ ในบางช่วง สองข้างทางของเส้นทางจากปากเซไปชายแดนด่านหนองนกเขียน ส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ปลูกข้าวและมีหมู่บ้านชาวลาวแต่ส่วนใหญ่อยู่กันแบบกระจายๆ เป็นพื้นที่ที่เรียกได้ว่าห่างไกลความเจริญพอสมควร 
         ไกด์ชาวลาวที่นำทางได้บอกว่าจริงๆ แล้วก็มีชาวต่างชาติเข้ามาแต่งงานกับคนลาวเพื่อให้ได้ครอบครองพื้นที่เพื่อทำการเกษตรและธุรกิจการเกษตรกันพอสมควร เกือบสุดชายแดนลาวเข้ากัมพูชาเราได้พบเห็นฟาร์มลิง ก็เป็นเรื่องแปลกสำหรับเราอีกแล้ว ถามไปถามมาทราบว่าเป็นฟาร์มลิงที่เลี้ยงเพื่อการส่งออกไปสู่เวียดนามหรือจีน ฟังแล้วก็คงพอคาดเดากันได้นะครับว่าส่งไปทำอะไร 
        เลยมาอีกสักพักก็ถึงบริเวณด่านหนองนกเขียน ซึ่งเป็นด่านชายแดนที่สร้างใหม่ค่อนข้างใหญ่โตมาก ซึ่งตรงกันข้ามกับจำนวนคนที่ผ่านแดนบริเวณนี้ที่มีจำนวนค่อนข้างน้อยและมีดิวตี้ฟรีขนาดเล็กของดาวเรืองให้พอได้เดินซื้อของฆ่าเวลากันได้พอควร 
          หลังจากที่เราข้ามด่านหนองนกเขียนเข้ามาในเขตแดนกัมพูชาเพื่อมุ่งหน้าไปเมืองสตรึงเตรงในแดนกัมพูชาที่เชื่อมต่อกับสปป.ลาวถึงแม้จะติดกันแต่ก็มีความแตกต่างกันอยู่มาก ในฝั่งกัมพูชาจะค่อนข้างยังเป็นป่าและไม่ค่อยมีชาวบ้านอาศัยอยู่ ที่แน่ๆ ไม่มีไฟฟ้าใช้ นานๆ ถึงจะเจอบ้านเรือนบ้าง แต่บริเวณนี้ก็จะมีบางพื้นที่เป็นแปลงเกษตรผืนใหญ่ที่ปลูกยางพารา มะม่วงแก้วขมิ้น ปาล์มน้ำมัน โดยนักลุงทุนรายใหญ่และมีรั้วรอบขอบชิด 
           นอกจากนี้มีแปลงนาข้าวเล็กๆ ของเกษตรกรสลับกันไป ซึ่งก็ทำเพื่อเลี้ยงชีพ ระบบน้ำนี่ไม่ต้องพูดถึงใช้น้ำฝนเป็นหลัก แต่อาชีพที่แปลกอีกอย่างหนึ่งก็คือจะมีชาวบ้านขี่รถมอเตอร์ไซค์บรรทุกไม้ท่อนและท่อนซุงเล็กๆ ไว้ด้านหลัง คือถ้าดูจากขนาดและน้ำหนักแล้วไม่น่าทำได้ สอบถามไกด์กัมพูชาที่ท่าทางไม่ค่อยอยากจะตอบคำถามได้ความว่าเป็นวิธีการขนไม้ท่อนไปขายแบบง่ายๆ สะดวกและรวดเร็วแทนการใช้รถยนต์ขนแต่ถูกต้องตามกฎหมายหรือเปล่านั้นไม่ค่อยแน่ใจ 
            แต่ก็เป็นอีกอาชีพหนึ่งที่สร้างรายได้ให้คนแถบนั้น เท่าที่สังเกตการณ์แถบชายแดนแล้ว เรื่องของการเกษตรจะเป็นการผลิตข้าวเพื่อการยังชีพอย่างเดียวอาศัยฟ้าฝนเป็นหลัก ส่วนพืชชนิดอื่นๆ จะเป็นของนักลงทุนที่ทำแปลงเกษตรขนาดใหญ่ที่มีระบบการให้น้ำแยกต่างหาก ซึ่งสภาพพื้นที่ทางการเกษตรก็จะเป็นแบบนี้ไปจนถึงเมืองสตรึงเตรง 
           สำหรับในครั้งหน้าผมจะมาเล่าถึงสภาพทางการเกษตรจากสตรึงเตรงไปจนถึงกัมปงจาม ซึ่งเป็นพื้นที่ที่มีความอุดมสมบูรณ์เหมาะกับการทำการเกษตรแตกต่างจากบริเวณนี้ค่อนข้างมากเลยทีเดียวนะครับ!
                                                。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。。