โดย - ศ.ระพี สาคริก
ต่อจากเสาร์ที่แล้ว
ก่อนที่จะเดินทางกลับเมืองไทยซึ่งจะต้องเดินทางผ่านมลรัฐนิวยอร์กเพื่อแลกเปลี่ยนความรู้ของสมาชิกของสมาคมเหล่านี้เผยแพร่กล้วยไม้ไทยในโลกให้รู้จัก จึงเป็นโอกาสดีที่จะเผยแพร่ความรู้เกี่ยวกับวงการกล้วยไม้ไทย
อย่างว่านั่นแหละเพราะการค้าขายกล้วยไม้ก็เพื่อต้องการหาความรู้เอามาเผยแพร่ให้คนไทย ร่วมกับการสร้างมิตรภาพบนพื้นฐานคุณธรรมและจริยธรรมระหว่างประเทศอย่างเป็นธรรมชาติ ในขณะที่คนไทยส่วนใหญ่ยังขาดความรู้ในการปฏิบัติเกี่ยวกับการหาตลาดการค้าด้วยตัวเอง นอกจากนั้นยังทำให้ตัวฉันเองเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างบนพื้นฐานภาพรวมที่สานเหตุและผลให้ถึงซึ่งกันและกัน และรับกันได้ทั้งหมด
ซึ่งในยุคปัจจุบันเรียกกันว่า “คลัสเตอร์” (Cluster) ไม่เพียงเท่านั้นยังทำให้ฉันพบความจริงต่อไปอีกว่า “ถ้าจะเรียนให้เป็นผู้รู้จริง จะต้องใช้จริยธรรมและคุณธรรมเป็นพื้นฐานการปฏิบัติ อย่างปราศจากกรอบกำหนดว่าจะเป็นคนชาติไหน ภาษาไหน นอกจากจะต้องให้ความรักความเข้าใจแก่ทุกคนอย่างเป็นธรรมชาติ”
ยังมีเรื่องราวอีกหลายเรื่องแม้แต่ในประเทศออสเตรเลียตอนใต้ อยู่มาวันหนึ่งฉันได้รับเชิญจากสมาคมกล้วยไม้ภาคใต้ของประเทศออสเตรเลียให้ไปพูดที่นั่น ทำให้เข้าใจได้ว่าคนที่เป็นต้นคิดในการเชิญฉันครั้งนั้นน่าจะได้แก่ชายผู้สูงอายุคนหนึ่งซึ่งเขารักฉันมาก เขามีชื่อว่า วิลเลียม สมูทเธ (William Smoothey) แม้แต่รู้ว่าฉันกำลังขายกล้วยไม้เขาก็ช่วยบอกกล่าวไปยังเพื่อนฝูงอย่างกว้างขวาง ด้วยความรักและเอ็นดู
อยู่มาวันหนึ่งฉันทราบว่าภรรยาของเขากำลังป่วยหนักอยู่ในโรงพยาบาลที่นครซิดนีย์ ฉันก็ได้ไปเยี่ยมและให้กำลังใจจนถึงที่นั่น
รวมความแล้วการที่สมาคมกล้วยไม้ภาคใต้ของออสเตรเลียได้เชิญฉันไปพูดน่าจะเป็นเรื่องความสัมพันธ์ทางจิตใจร่วมกับความรู้สึกศรัทธา
การเชิญแบบนี้เขามักใช้วิธีมอบหมายให้สมาชิกในสมาคมที่สนใจเป็นผู้ต้อนรับ ซึ่งปกติถ้าใครได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ต้อนรับแขกเมือง เขามักเชิญไปพักที่บ้าน
การไปครั้งนั้นมันมีเรื่องแปลกๆ ที่เกิดขึ้นกับชีวิตฉันจนกระทั่งต้องถามเขาว่า “ปกติคุณทำงานอะไร?” ฉันรู้สึกแปลกใจเพราะเจ้าของบ้านผู้รับแขกตอบกับฉันว่า เขาเป็นคนขับรถแท็กซี่ “มิน่าล่ะ เขาถึงได้ให้ฉันเข้าไปนอนอยู่บนกองสัมภาระภายในห้องเก็บของ”
แต่ฉันเป็นคนมีนิสัยที่เอาใจเขาใส่ใจเราในการปฏิบัติตนกับเพื่อนมนุษย์อยู่แล้ว ฉันจึงไม่รู้สึกรังเกียจหรือไม่พอใจ หากให้ความรักความเห็นใจแก่สามีภรรยาคู่นี้ แม้แต่การที่เขาพาฉันไปเยี่ยมเพื่อนฝูงผู้สนใจปลูกกล้วยไม้อย่างหลากหลาย ซึ่งสังเกตเห็นได้ว่าบรรดาเพื่อนฝูงเหล่านั้นต้อนรับฉันอย่างสนิทสนม แต่คนขับแท็กซี่เจ้าของเรื่องกลับหลบไปยืนอยู่ในจุดห่างๆ เสมือนพยายามเจียมเนื้อเจียมตัว
“สรุปแล้วเพียงตัวอย่างที่ฉันหยิบยกเอามาเขียนมันก็น่าจะสะท้อนให้เห็นภาพความจริงได้ว่า กว่ากล้วยไม้ของเมืองไทยจะเป็นที่รู้จักและยอมรับกันไปทั่วโลกนั้น ชีวิตของฉันต้องเผชิญกับอะไรต่อมิอะไรอย่างน่าเรียนรู้ชนิดที่หลายคนนึกไม่ถึงอีกมากมาย”
นี่แหละคือการปฏิบัติที่ฉันได้ฝากไว้ให้คนไทยรุ่นน้องๆ และลูกหลานที่ได้ทำมาค้าขายเรื่องกล้วยไม้กันอย่างกว้างขวาง ที่นำมาเขียนก็เพราะเหตุว่าต้องการให้ทุกคนรู้ว่าฉันได้ฝากสมบัติอะไรเอาไว้ให้พวกเขาเก็บผลมากินมาใช้กันจนถึงทุกวันนี้
สิ่งนี้แหละที่ทำให้เกิดคำถามขึ้นมาอีกประโยคหนึ่งว่า แล้วพวกเธอที่ค้าขายกันอยู่ในปัจจุบันจะทำอะไรเพื่อฝากผลให้ถึงลูกหลานในอนาคตได้ต่อไป...?
...................................................................................
ข่าวที่เกี่ยวข้อง