ฤดูกล้วยไม้ป่าออกดอกสูงสุด!

 

            ฉันนึกถึงเพื่อนอีกคนหนึ่งคือ คุณโอสถ โกสิน ท่านถึงแก่กรรมไปแล้ว แต่ก่อนบ้านท่านอยู่ในซอยร่วมใจ ถนนบางกะปิ ท่านมีต้นไม้ที่ชื่อว่า ดอนย่าสีขาวต้นใหญ่มาก ท่านได้มาบ่นกับฉันว่า ต้นมันโทรมและดอกมันก็ออกบ้างไม่ออกบ้าง ฉันจึงไปดูถึงที่บ้านแล้วขอกรรไกรตัดกิ่งไม้มาถือไว้ในมือ

             หลังจากนั้นฉันก็เริ่มใช้กรรไกรตัดกิ่งดอนย่าจนกระทั่งเหลือแต่ตอ ครั้นเจ้าของมาเห็นเข้าถึงกับยืนนิ่งอยู่นานทำตาปริบๆ ซึ่งหลังจากนั้นมาเธอเชื่อไหมว่า ต้นดอนย่ามันก็ออกดอกขาวเต็มไปหมด คุณโอสถ ดีใจมากและเธอได้เฉลยให้ฉันฟังว่า วันที่เห็นฉันตัดต้นดอนย่าถึงกับพูดอะไรไม่ออกแต่ด้วยความที่นับถือท่านก็ไม่กล้าพูดอะไร ก็เพราะต้นดอนย่ามันอั้นดอกมานานพอฉันตัดจนโกลนมันก็ออกดอกมาบานสะพรั่ง

 

 

            เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อะไรที่รักมันมากๆ จนขาดความเป็นธรรมชาติ หากเราเริ่มทรมานมันบ้างอย่างเช่นต้นไม้มันก็จะแตกดอกออกบานสะพรั่ง ของทุกสิ่งมันมีจุดสุดๆ เมื่อมันงามมากมันก็โทรมเร็ว เพราะฉะนั้นถ้าเราผิดหวังเพราะมันไม่ออกดอกให้เราชม ก็ขอให้เอากรรไกรไปตัดมันทิ้งแล้วให้เหลือของเก่า จากนั้นมันจะปรากฏกิ่งใหม่ๆ ของหนุ่มๆ สาวๆ ออกมาให้เราดู นี่แหละคือทีเด็ดของมนุษย์

            หวนกลับไปนึกถึงช่วงประมาณปี พ.ศ.2525 ขณะนั้นหลังจากตัวฉันเองเคยดำรงตำแหน่งเลขานุการที่ประชุมอธิการบดีมหาวิทยาลัยไทยมาแล้ว สิ่งใดก็ตามที่เคยทำมาแล้ว เราควรใช้โอกาสในการเรียนรู้นำปฏิบัติกลับไปสู่จุดเก่า ในที่สุดฉันก็เกิดความรู้สึกที่ไม่ใช่การตัดต้นไม้ แต่ตัดความต้องการของมนุษย์ซึ่งเป็นด้านตรงกันข้าม ขณะนั้นเคยมีที่ประชุมอธิการบดี จากนั้นเป็นต้นมาก็เริ่มมีที่ประชุมประธานสภาอาจารย์มหาวิทยาลัย

            เรื่องนี้ฉันคิดได้เองหลังจากไปนั่งปรึกษาหารือกันอยู่ที่สภาอาจารย์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในที่สุดก็เริ่มก่อตั้งที่ประชุมประธานสภาอาจารย์แห่งประเทศไทย ช่วงนั้น หลายคนก็มาขอให้ฉันรับหน้าที่เป็นประธานในเรื่องนี้เป็นคนแรก

           แต่แล้วก็ได้รับบทเรียนที่น่าขอบคุณเป็นอย่างมาก เพราะมีการวางแผนให้ฉันชนกันกับรัฐมนตรีว่าการทบวงมหาวิทยาลัย ในที่สุดตัวฉันเองก็เห็นเป็นเรื่องธรรมดาที่จะลาออกจากตำแหน่ง รวมทั้งลาออกจากราชการด้วย

 

 

           ยิ่งไปกว่านั้น นอกจากลาออกแล้วเงินบำนาญฉันก็ไม่ยอมรับ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ มันทำให้ชีวิตหลุดออกมาจากบ่วงแห่งกรรมเป็นช่วงๆ เวลานี้ฉันเป็นคนเดินดินธรรมดาๆ อย่างมีความสุข หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ การมีอิสรภาพที่จะอยู่อย่างภาคภูมิใจ ทำให้รู้ว่าเมื่อเกิดเรื่องที่ไหนฉันก็กล้าที่จะไปทำลายเงื่อนปมที่นั่น

           เธอดูสิว่า เมื่อต้นไม้มันออกดอกเจริญงอกงามจนสูงสุดแล้ว ฉันก็กล้าที่จะไปยืนตัดกิ่งก้านจนกระทั่งเหลือแต่ตอ แล้วในที่สุดมันก็สนองประโยชน์ให้แก่เรา ด้วยการออกดอกสะพรั่งอย่างสวยสดงดงาม

           ความจริงถ้าเรารู้จักทำลายความผิดหวัง เราก็ย่อมสมหวังเสมอ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าตัวเราเองนั่นแหละที่จะต้องกล้ากระทำอะไรก็ได้ให้เกิดความรู้สึกฝืนใจตัวเอง แล้วเราจะสมความปรารถนาได้ทุกเรื่อง!