โรฮิงญาปัญหาเผือกร้อนของโลก (2)

กลุ่มแรกที่หนีความรับผิดชอบไม่พ้นก็คือรัฐบาลพม่าซึ่งไม่มีสิทธิจะอ้างว่าชาวโรฮิงญาไม่ใช่พลเมืองชาวพม่าเหมือนเช่นชนกลุ่มน้อยกลุ่มอื่นๆ เช่น มอญ กะเหรี่ยง และไทยใหญ่ ในเมื่อพวกเขาเหล่านี้ล้วนแต่ตั้งรกรากในประเทศนี้มานานหลายชั่วรุ่น เหตุนี้ รัฐบาลจึงเลี่ยงไม่พ้นที่จะต้องรับประกันความปลอดภัยของชาวโรฮิงญาที่ถูกส่งกลับประเทศ เช่นเดียวกับบังกลาเทศก็ต้องแบกรับปัญหานี้เช่นกันแม้จะน้อยกว่าพม่า เนื่องจากชาวโรฮิงญาส่วนใหญ่ยังถือว่าตัวเองเป็นชาวบังกลาเทศเฉกเดียวกับบรรพบุรุษที่ถูกเจ้าอาณานิคมอังกฤษเกณฑ์มาทำงานที่พม่า กลุ่มที่ 2 ที่ไม่อาจปฏิเสธหรือผลักภาระรับผิดชอบได้แม้จะเป็นภาระชั่วคราวก็ตาม ก็คือกลุ่มประเทศที่เป็นเป้าหมายการเดินทางเข้าเมืองผิดกฎหมายของมนุษย์เรือโรฮิงญา ไม่ว่าจะเป็นไทย มาเลเซีย และอินโดนีเซีย ซึ่งอย่างน้อยต้องให้ความช่วยเหลือเบื้องต้นเพื่อเห็นแก่มนุษยธรรม จากนั้นจึงค่อยหาทางผลักภาระนี้ออกไปไม่ให้กลายเป็นปัญหาในระยะยาวหรือทำให้ประเทศเหล่านี้กลายเป็นสวรรค์ของมนุษย์เรือเหล่านี้ กลุ่มที่ 3 ก็คือสำนักงานข้าหลวงใหญ่ผู้ลี้ภัยแห่งสหประชาชาติ (ยูเอ็นเอชซีอาร์) ซึ่งไม่ใช่ดีแต่เรียกร้องให้ประเทศอยู่ในกลุ่มที่ 2 ต้องรับผิดชอบหรือกลับกลายเป็นจำเลยของสังคมโลก แต่องค์กรนี้จะต้องเป็นหัวเรือใหญ่ในการช่วยเหลือและแก้ไขปัญหาทั้งในระยะสั้นและระยาวผ่านการประสานงานอย่างใกล้ชิดกับรัฐบาลพม่าและบังกลาเทศ กลุ่มที่ 4 ก็คือขบวนการค้ามนุษย์โดยเฉพาะที่บังกลาเทศและอินเดีย ที่นานาประเทศจะต้องร่วมมือกันทลายให้สิ้นซากให้ได้ กลุ่มที่ 5 ก็คือ อังกฤษในฐานะที่เป็นต้นตอของปัญหา ก็ควรจะต้องรับผิดชอบต่อความผิดพลาดในอดีต ด้วยการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือบ้างไม่มากก็น้อย ไม่ใช่ทำเป็นไขสือหรือดีแต่แสร้งเป็นห่วงใย แต่กลับเอามือซุกหีบโดยไม่ยอมทำอะไรทั้งสิ้น หลังจากจัดแบ่งเป็นกลุ่มๆ เรียบร้อยแล้ว ทุกกลุ่มควรจะต้องเร่งเปิดประชุมหาทางรับมือและแก้ไขปัญหาให้ตรงจุดที่สุด รวมไปถึงการเรียกร้องกึ่งกดดันให้บังกลาเทศ อินเดีย และพม่า ช่วยกันจัดการปัญหานี้ รวมไปถึงเร่งปราบปรามขบวนการค้ามนุษย์ให้สิ้นซากอย่าให้ลอยนวลไปได้เด็ดขาด บุญรัตน์ อภิชาติไตรสรณ์